شرح سکوت

 

امشب بغض شکوه هایم ترکیده است؛ می خواهم شرح سکوتم را برایت بنگارم، التهاب روزهای انتظارم را، خاموشی شب های بی قرارم راوآوای غمناک مرغ عشقم را.پس باتمام وجودت ناله هایم رابشنو وبه خاطربسپار لحظه های پریشانیم را؛ بایادکبوترهایی که شعرپروازسر می دهند،نجوای نیلی می بخشم به خاطره ی روزهای رویش گلهای وصالت وخزانم رانوید بهاری دیگرمی دهم.

شوق وصال تودیگرگونه هایش سرخ نیست، دیگر گیسوانش سیاهی رافراموش کرده اند.گفتی « وقتی می آیم  که آسمان صاف باشد تامحبتم رابرتو ببارانم، وقتی می آیم که غروب دریا،ساکت ساکت باشد تاعشق طوفانیم راهدیه ی قدومت سازم».هنوزهم آسمان آبی است وغروب دریاغرق درسکون.

باورت کرده بودم،چون گفته بودی «عشق فرجام یک لبخندوتولدیک حادثه است».گفتی: عشق ازتباربارانست وکبوتران عاشق هم خیس ازبارانند » گفته بودی« وقتی می آیی که سرود بهاررا نرگسان مست بخوانند.وقتی که پرستوهاافسانه ی کوچ راروایت کنندووقتی که یاسهای سپید حدیث طروات رابربرگهایش بنویسند».گفته بودی « وقتی می آیی که بی کرانگی دریاغرق درسکون باشد.وقتی که درس زندگی را ازباد آموخته باشیم ومحبت راازلبخند، صداقت راازگل سرخ،ورازراازگل شب بو».به احساس وصالمان سوگند همه را آموختم اماتورادرلحظه های ساکت انتظارم گم کرده ام

.یادت هست عشقمان بهارنبود اما زمستانی بود برای زاییدن بهار، رویایمان سپید نبود اما ظلمتی بود برای سپیدی سحر.گفته بودی« گل نرگس را بپرستیم که نویدبخش بهاراست، بهار رامقدس بداریم که سمبل وصال است،وصال رادوست بداریم که مظهرپاکی است وپاکی راعزیزبشماریم که آرمان کبوتراست».

پس تو ای مفهوم نیکویی آسمان،توای معنای زندگی وای رنگین کمان آرزوبیا!پس ازآن همه ثانیه ها،دقیقه ها،روزها وسالها انتظاروسکوت؛ بازگرد

.بیا تا برروی خواب خاک برروی آب،برروی پرپرندگان وبرروی رواق موج بنویسیم،

بنویسیم که زندگی همرنگ کوچه باغهای آئینه است؛ بنویسیم که بوسه همرنگ آه است، محبت همزاد پروازاست؛ وفراق همان انفجارپی درپی حباب است.بنویسیم که نوازش ازتبارگونه های خیس است وحدیث دوست دارم آزاده ی حصارسینه هاست.

هنوزهم کناردروازه ی شهربی قراری هایم منتظرآمدنت هستم.

تو گل نرگس بهارم بودی،هستی و خواهی ماند.

عسل

بانوی آب وآیینه  « یک پست ویژه»


 


سلام خوبید ؟


می دونید این چند روز دلم حسابی پر بود ... خیلی دلم هوای گریه داشت ... نمی دونستم چرا ..


شده تا حالا این قدر غرق زندگی بشین که حتی ایام هفته هم یادتون بره ..؟


تا امسال نشده بود هیچ وقت و هیچ وقت فاطمیه از یادم بره ..


امسال نمی دونم چرا...


این کامنت یک کم طولانی تر میشه ...   فقط به عشق بانوی آیینه وآب


 



راز 


  تمام رنج هامان


  تاوان آن سیلی است


 آه ای ستون سترگ و مهربان کائنات


 چهره کبود تو


 راز اعتراض ملائک بود


 صبا




 بانو!


 نمی یابمت


اما در کنار تو


گریه مرسوم است


مگر می توان پهلوی تو بود


وشکسته نبود؟


ناهید




ماه خسته


بانوی صبر بانوی شبهای خسته ام !


نفرین به دشمنت گل پهلو شکسته ام !


بازوی من !توان من! آرامش دلم !


بانو ببخش که بی تو نشسته ام


سر در درون چاه اگر راز گفته ام


من داغدار قامت آن ماه خسته ام


دل بسته تو بوده ام ای کوثر زلال


بعد تو من به هیچ کسی دل نبسته ام


نفرین به دشمنت که مرا داغدار کرد


نفرین به دشمنت گل پهلو شکسته ام .


جواد



زایر عطر گل


آمیخته چون روح در آب و گل ماست


همواره مقیم دل نا قابل ماست


ای زایر عطر گل کجا می گردی؟


آرامگه حضرت زهرا همین جاست؛


دل ماست


جمیله



 



چه بی گاه


شب گیسوانت مهتابی شد , بانو


و غروبت .....


آه!


تلخ ترین افق ؛ حتی


خورشیدی این گونه را


-سرخ اما کبود -


در آغوش نفشرده بود


عسل


 


ناله فرشته


« چه آسان بر می خاست!


و چه سخت بر می گرفتمش !


چه خندان می آمد!


و چه گریان می بردمش !


چنین سهل وسخت


جان از کسی نگرفتم


به تقاص کدامین گناه


خدایـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا !


قبض روح زهرا را به من سپردی؟ »


ۀ


آسمان را ناله فرشته ای پر کرده است


مصطفی


بی تو

                            

                                                                          برای تومی نویسم که بودنت بهارونبودنت

                                                                   خزانی سرداست درکویرقلبم ازتوبرای تو می نویسم ای کاش درطلوع توزندگی                                    می کردم تا مثل باران هرصبح برایت شعر

                                     می سرودم آن گاه زمان را درگوشه ای جا

                                     می گذاشتم به شوق تو اشک می شدم وبر

                                      صورت مه آلودت می لغزیدم ای کاش باد

                                           بودم وهمه عمرم رادرعبورمی گذراندم تا

                                               شایدجاده های دوربوی پیراهنت وقتی که

                                            ازآن جامی گذاشتی درخودداشته باشدکه

                                             مرهمی شودبرای تاولهای سرگردانیم بگذار

                                          لبانم نام توراعاشقانه ازهمیشه های عمرنجوا

                                                                           کند تویی که درکویرذهنم همیشه بهاری.در

                                                     دستایم عاطفه بریزهوای دلتنگ پاییزرا به غروب سردکوچه هاببرتوکه می دانی زمین

                                                همیشه تنهاست ومن تنهاترازتنهاپس بخوان

                                          هیچ کس دلش برای پرنده باران زده

                                     نمی سوز د پس بخوان ای پرنده باران زده ام

                                                                         تاسکوت من وتوسکوت تنهایی مان رابشکند

 

 

                                                                 با  تو همیشه بودم و همیشه روزگارت   

                                                                                عزیزسفرکرده ی من بیادرانتظارتم

                                                                                                    پاییزفزون هم که باشی من بهارتم

                                                                                                                 اگه تووجودم نباشی عاشق بی قرارتم

       

asal                    

عشق

روزگار ی ابری

روز گاری مه الود

روزگاری که هیچ چیز آن معلوم نبود

روز گاری که هر فرد را می توان ذره ای بی ارزش به حساب آورد

روز گاری که غم و اندوه رواج داشت و بیشتر می شد

و روزگارانی که ................

ولی آیا می توان در این زمان با امید زنگی کرد؟

کی می شود از این جهان غم و اندوه به جهانی فراخ و سر بلند رسید؟

و براستی که کی ؟

و

شعار ما  

صبر <<>>  امید <<>> اراده و پشتکار

جمیله رحیمی jamilehtak.persianblog.com

 

شطرنج عشق   

فکر نمی کردم شعرامو روزی برای کسی بخونم چی برسه که بنویسم البته نه اینکه بگم شعرام.....به این خاطر که اینا هر چی هستند واسه من مقدسن و یاد آور خاطراتی فراموش نشدنی شاید بازم از شعرام واستون بنویسم ....شاید
 شطرنج عشق
وقتی با رخ قشنگت کیش دادی به شاه قلبم
شاهرخی کردم و گفتم دیگه افتادی توچنگم
وقتی با وزیر چشمات قلعه دلو گرفتی
فهمیدم دیگه اسیرم اونم یه اسیر عشقی
وقتی اون اسب غرورو جلوی رخم گذاشتی
دیگه حرکتی نداشتم چون رو قلبم پاگذاشتی
من می گفتم چی شد حالا دیگه حرکتات تموم شد
تو با یک نگاه مغرور هی می گفتی کیش و ماتی
اما این شطرنج عشقت همه لطفش به همینه
اون که مات می شه برندست این یه قانون تو زمینه

آرزومند رسیدن شما به آرزوهای سبزتان
جواد

به تو...خوب دور از من

     سلام، خوب دور از من

 

     بعد از دو نامه نصفه نيمه اي كه نخواستم تمومش كنم و بعد از كلنجار رفتنهاي اين چند روزه، الان واقعاً تصميم به نوشتن دارم و پشيمون هم نميشم، حتي با بعضي كاراي عجيب و غريب تو هم... اصلاً كي گفته كه من ننويسم؟ مگه من تؤام؟

    

        به اندازه صفحه ها غربت و دلتنگي توي صدايم هست، اما چه ميشود گفت جز گله هاي تكراري و نفرين به دوري و تنهايي.. وقتي گوشي براي شنيدن نباشد، آدم لال ميشود و تمام جمله ها از يادش ميرود و فقط كلمات ضروري ميماند براي گفتن سلام و چطوري و برو و بنشين. انگار همه مردم سر جايشان خشكشان زده است ، هيچ چيز واقعيت ندارد ، فقط تصويري است از واقعيت. همه از روي دست هم حرف ميزنند و راه ميروند و فكر ميكنند ... همه سراپا مرده اند.. مثل خود من...

 

اين روزا همش دلم گرفته، هم از دوري تو، هم از مشكلاتي كه تمومي نداره، هم از تغييرات خودم، هم از دست اقاقياها كه عمرشون اينهمه كوتاهه!!!

من پاك بهم ريختم. احساس تنهايي هاي شديدي ميكنم. از هيچكس خوشم نمياد،حتي از عده زيادي آدماي دور و برم بدم مياد... اونايي كه باقي مي مونن خيلي كمن ... تو رو نمي دونم ... ميترسم .. بايد بياي ...

     

        چرا من اينقدر كوچكم؟ وقتي بدون هدف راه ميروي و تنها كشش هاي بيروني هستند كه تو را به هر سمت ميكشند، تو ديگر نمي تواني به خودت افتخار كني كه يك آدمي. وقتي بر حسب اتفاق زندگي ميكني يا تصادفاً به اين اتاق مي آيي وجودت معني انسان نميدهد.

زندگي يعني چه؟؟؟؟

 

ديشب رفته بودم سري به اون پيرزن عاشق بزنم، مامانيم رو ميگم، هواي بچه گيهامو كردم عجيب، هواي اون روزا كه با داشتن آرد نخود يا اسمارتيز يا داشتن آبنبات خروس قندي دلم خوش بود.

چقدر دلم ميخواست زير آسمون پر ستاره حياط خونه اش بخوابم، پتو رو تا چشام بالا بكشم و تا هر وقت دلم ميخواد ماه و ستاره ها رو نگاه كنم. اما آيا حالا چيزي هست كه راضيم كنه؟ چيزي كه از ته دل بخندونتم؟ چيزي كه باعث بشه مث اون وقتا دستامو از دو طرف باز كنم و دور خودم بچرخم .. بچرخم .. بچرخم .. بي خيال و آزاد؟!! چيزي هست؟؟ چيزي داري كه نشونم بدي؟؟

آيا ميشه بازم نوشت:

در دلم چيزي هست

و چنان سر مستم

كه دلم ميخواهد

بدوم تا ته دشت..

بروم تا سركوه

در دلم چيزي هست....

دلم از هميشه و هر روز تنگ تره و عجيبه كه من هر روز به همين درك ميرسم. و نميتونم كه بفهمم چه چيزي منو به اين درك رسونده و ميرسونه؟ چه چيزي در تو يا چه چيزي در خودم؟ يا حتي شايد چه چيزي در عشق؟ و باز شايد چه چيزي در من و يا ما؟ ما،من و تو و عشق؟!

و چه چيزي باعث ميشه كه حتي بر خلاف ميل عقلانيم، هر روز، هر ساعت، هر دقيقه و هر لحظه از زندگيم براي بيشتر شدنش تلاش كنم؟ انگار كه ميترسم.. ميترسم كه هر لحظه بميرم و اين عشق كم باشه!!! 

هوس همه چيزهايي رو دارم كه مدتهاست ازشون دور شدم..دور دور..

دور هم نشستنهاي بعدازظهرها و خوردن چايي يا نهايتاً بريدن يه هندونه... همين، اما دلنشين... آبپاشي ديوار اون حياط كوچولو تا اين دور هم بودنها با بوي خوش نم كاه گل ديگه حتماً موندني بشه.. نامه هاي بچه گونه با مرضيه و نسرين و دعوا سر اينكه كي بايد با كي دوست باشه.. گنجيشكهايي كه زن حسين وقتي تو بادگير خونه اش گير ميفتادن برام ميگرفت،نخ بستن به پاشون واينور اونور بردنشون، آخرشم گم شدنشون تو مسجد.. پياده روي هاي طولاني اما بي خيال و آزاد.. شاد.. نمازهاي بي تكلف.. نيازهاي كوچولو ... ... ...

واي كه در عين كوچيكي چه چيزهاي بزرگي داشتيم و نمي دونستيم.. حالا در عين بزرگي بايد براي همه اونها حسرت خورد ... چقدر ندار و بي چيز شديم...

 

         ميخواهم همه روياهايم را بريزم دور و آدم شوم..

                         و از اين به بعد به قول پدرم روي هوا راه نروم...

 

راستي تو ميدوني چرا هر چي آدم بزرگتر ميشه غم و غصه هاشم بزرگتر ميشه، مثل آرزوهاش! و دلش برعكس، كوچيك و كوچيكتر؟؟ خيلي وقتا به اين سؤال فكر كردم، اما نميفهمم كه چرا؟ اصلاً هيچ وقت دقت كردي كه بچه ها چه دلاي دريايي دارن؟ بر خلاف ما بزرگترا با اين دلاي گندابيمون؟؟؟

چقدر غريبم! چه احساس غربت گزنده اي!! كاش ....

نه .... توكه ميدوني من از هر چي كاش لعنتي چه اندازه متنفرم....

چرا از همه بدم مياد! چرا همه به نظرم خودخواه و مغرورن! چرا همه برام ارزششون رو از دست دادن! چرا همه به نظرم آدماي نفهمي ميان كه انگار به دنيا اومدن كه مث گاو بخورن! مث خرس بخوابن! مث خر بار بكشن! و مث روباه فكورانه، كاملاً فكورانه، درباره همه چيز اظهار نظر كنن؟؟!! چرا دوست دارم سر همشون داد بكشم؟ چرا دوست دارم تنها باشم؟ چرا حتي از همين احساسات هم بدم مياد؟

     

        حكايت اين چند روز سكوت باشد براي هرگز.. صداي پچ پچه ها و فريادهاي اين مردم دروغ.. گوشهايم را ميگيرم، ناچار صداي باران را هم كر ميشوم گريه ميگيردم و من دستم را ميكشم و خنده ام كش مي‌ آيد .. صد نفر توي دلشان به من دستور ميدهند كه نقشم را خوب بازي كنم.. ميگويم باشد براي خودتان ...

بلند ميشوم .. و .. تمام فرداهايي را كه قرار است در گوش جماعت بريزم قورت میدهم...

ميخندم و تو هم ميدانم كه ميخندي......

 

حالم از اين زندگي بهم ميخوره، از اين زندگيهاي بيخود ، دلم ميخواد نباشم يا حداقل اينجا نباشم.. كاش ميشد برم يه جاي دور ...(لعنت به اين كاش) ... يه جايي كه آدماش فرق دارن، يا اصلاً آدمي نداره تا فرق داشته باشه ... يه جاي دور، مث يه كلبه تنها تو يه جنگل، يا يه مزرعه تو يه دشت بزرگ، يا يه باغ .. اما نه كويرو نمي خوام .. خدا رو چه ديدي شايد اونجا هم بشه آسمون پر ستاره رو ديد .. تو رو داشت .. يا حداقل با ماه حرف زد؟ تو چي ميگي؟

تو چي داري براي گفتن؟ براي راضي كردن اين دل؟ براي اينهمه دردي كه از بودن ميكشم؟ براي نبودنم؟ بگو...........

 

                                                              ناهيد....

 

 

 

یک دوست جدید .... .

 


اولین سلام من

 


تو را چشم ......


 


سیب


تو به من خندیدی


و نمی‌دانستی

 

من به چه دلهره از باغچه‌ی همسایه

سیب را دزدیدم


باغبا
ن از پی من تند دوید

سیب را دست تو دید

 

غضب آلوده به من کرد نگاه


سیب دندان‌زده از دست تو افتاد به خاک

و تو رفتی و هنوز
سال‌ها هست که در گوش من آرام، آرام


 

خش‌خش گام تو تکرارکنان می‌دهد آزارم

               

                   و من اندیشه کنان غرق این پندارم،

که چرا خانه‌ی کوچک ما سیب نداشت.


 


جوابیه‌ی شعر حميد مصدق


من به تو خنديدم

چون که می‌دانستم

تو به چه دلهره از باغچه‌ی همسايه سيب را دزديدی،

 

پدرم از پی تو تند دويد


و نمی‌دانستی که باغبان باغچه‌ی همسايه


 

پدر پير من است!

 

من به تو خنديدم


تا که باخنده‌ی خود


پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم


بغض چشمان تو ليک

لرزه انداخت به دستان من و

سيب دندان‌زده از دست من افتاد به خاک


دل من گفت: برو


چون نمی‌خواست به خاطر بسپارد


گريه‌ی تلخ تو را ...


و من رفتم و هنوز


سالهاست که در ذهن من آرام، آرام

حيرت و بغض نگاه تو تکرارکنان،
می‌دهد آزارم
و من انديشه‌کنان غرق اين پندارم:
«که چه می‌شد اگر باغچه‌ی خانه‌ی ما سيب نداشت؟؟!!!»


 


با آرزوی سلامتی برای همه


 صبا

پ.ن : بابا من خیلی دوست نویسنده داشتم و نمی دونستم ...  الان این جا من مینویسم < من یـــعــنی آقا مصطفی گل> ناهید مینویسه ...جواد مینویسه و صبای عزیزم ...

پ.ن۲: هر کی مرد میدونه بسم الله .....

قربونتون مصطفی

 

بی عنوان

   درود ... گفتند بنویسم ... نوشتم ... آنچه را که با آن گریسته ام ... در دل ... همه هنگام ... برای آنها که عشق را نمی دانند ... برای خودم ... برای تو ... برای او ...

 

حالمان بد نيست غم كم مي خوريم كم كه نه هر روز كم كم مي خوريم

آب مي خواهم سرابم مي دهند عشق مي ورزم عذابم مي دهند

 خود نمي دانم كجا رفتم به خواب از چه بيدارم نكردي آفتاب

 خنجري بر قلب بيمارم زدند بي گناهي بودم و دارم زدند

 دشنه اي نامرد بر پشتم نشست از غم نامردمي پشتم شكست

 سنگ را بستند و سگ آزاد شد يك شبه بيداد آمد داد شد

 عشق آخر تيشه زد بر ريشه ام تيشه زد بر ريشه ي انديشه ام

عشق اگر اينست مرتد مي شوم … خوب اگر اينست من بد مي شوم

بس كن اي دل نابساماني بس است كافرم ديگر مسلماني بس است

 در ميان خلق سر در گم شدم عاقبت آلوده ي مردم شدم

 بعد از اين با بي كسي خو مي كنم هر چه در دل داشتم رو مي كنم

نيستم از مردم خنجر بدست بت پرستم بت پرستم بت پرست

 بت پرستم بت پرستي كار ماست چشم مستي تحفه ي بازار ماست

درد مي بارد چو لب تر مي كنم طالعم شوم است باور مي كنم

من كه با دريا تلاطم كرده ام راه دريا را چرا گم كرده ام

 من نمي گويم، دگر گفتن بس است گفتن اما هيچ، نشنفتن بس است

روزگارت باد شيرين، شاد باش دست كم يك شب تو هم فرهاد باش

 آه در شهر شما ياري نبود قصه هايم را خريداري نبود

 واي رسم شهرتان بيداد بود شهرتان از خون ما آباد بود

 از در و ديوارتان خون مي چكد خون من، فرهاد مجنون مي چكد

 خسته ام از قصه هاي شومتان خسته از همدردي مسمومتان

اينهمه خنجر دل كس خون نشد اينهمه ليلي كسي مجنون نشد

 آسمان خالي شد از فريادتان بيستون در حسرت فرهادتان

كوه كندن گر نباشد پيشه ام بويي از فرهاد دارد تيشه ام

عشق از من دور و پايم لنگ بود قيمتش بسيار دستم تنگ بود

گر نمي رفتم دوپايم خسته بود تيشه گر افتاد دستم بسته بود

هيچ كس دست مرا وا كرد ؟ نه فكر دست تنگ ما را كرد ؟ نه

هيچ كس از حال ما پرسيد ؟ نه هيچ كس اندوه ما را ديد؟ نه ...

 هيچ كس چشمي برايم تر نكرد ... هيچ كس يك روز با من سر نكرد ...

هيچ كس اشكي براي ما نريخت ... هر كه با ما بود از ما مي گريخت ...

حافظ ديوانه فالم را گرفت ... يك غزل آمد ولی حالم گرفت ...

ما ز ياران چشم ياري داشتيم ... خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم

                                                                                                                         ناهید......

ساحــــــــل کجاست ؟

 وقتی می گن انیشتن خیلی مخه کسی باور نمی کرد اما  من کم کم داره باورم میشه این انیشتن ما واقعا یک چیزی تو کله اش هست  متن زیر رو بخونین شاید شما هم با من هم عقیده بشین

کسی آمد که حرف عشقو با ما زد، دل ترسوي ما هم دل به دريا زد، به يک درياي طوفاي دل ما رفته مهماني،چه دوره ساحلش از دور پيدا نيست، يه عمري راهه و در قدرت ما نيست، بايد پارو نزد، وا داد... بايد دل رو به دريا داد، خودش ميبردت هرجا دلش خواست، به هرجا برد بدون ساحل همون جاست. به اميدي که ساحل داره اين دريا، به اميدي که آروم ميشه تا فردا، به اميدي که اين دريا فقط شاماهي داره ، به عشقي که نميبيني شبا شو بي ستاره، دل ما رفته مهماني، به يک دريا


 دل ما رفته مهماني، به يک درياي طوفاني  بايد پارو نزد، وا داد... بايد دل رو به دريا داد، خودش ميبردت هرجا دلش خواست، به هرجا برد بدون ساحل همون جاست.......

  مرسی فریدا جون به خاطر  off های قشنگت

وای...................

دنیای سبز من ....

دنیایه سبز دوستیها ، یه دنیایه بی خزونه ، اگه باغبون دلامون دریچه ها رو ، روی هجوم تردیدها ببنده ، ما برای به یاد هم بودن به چند خط نوشته ، یه شاخه گل مریم ، یه عکس یادگاری و خیلی چیزهای دیگه نیازی نداریم .

برای اینکه من و تو یاد هم باشیم تنها یه خاطره هم می تونه خاطره ساز دوستی های ابدیمون باشه ، خاطره کوچکی از تموم با هم بودنهامون ، حالا دیگه تداوم دوستیمون دست خودمونه به اینکه چقدر نسبت به هم صادق باشیم ، بی ریا باشیم و با ایمان .

نمی دونم کجای راه دوستی هستم ، ابتدا یا نیمه راه اما هر کجا که باشم بذار آینده دوستیمون رو با این جمله زلال کنم دوستت دارم دوست من.......... 

 

خدایا همه اونایی که دلاشون آسمونیه ، نگاهاشون بارونیه ، خنده هاشون  بی  ریاس ، گریه هاشون رنگ یه دنیا شبنمه ، به همه چیزهایی که تمنای درونشونه برسون

آمین

جواد

بابا کار ما نیست ..

مرا يكدم دل از خوبان جدا نيست
                                     ولي صد حيف در خوبان وفا نيست
به خوبان دل سپردن كار سهل است
                                    ز خوبان دل بريدن كار ما نيست ....!!!!

 

قول دادم اینجا هر روز  بنویسم پس مینویسم

 

هنر ان است که بمیری پیش از ان که بمیراندت2

 

ما رو ديوونه و رسوا كردي

آواره ي صحرا كردي

آخه ماهم واسه خودمون ، معقول آدمي بوديم

دست كم هر چي كه بود آدم بي غمي بوديم

سر و سامون داشتيم ، كس وكاري داشتيم

ياد اون روزا بخير ، چون هرچي كه بود ، سر و ساموني بود

راستش چي بگم ؟؟؟، تقصير ما كه نبود

هرچي بود ، زير سر چـــــــــشــــــــــم تو بود

يه كاره تو راه ما سبز شدي

ما رو عاشق كردي ، ما رو مجنون كردي ، ما رو داغون كردي

آره می فهمی داداش؟ داغونتم .....داغون داغون ...

درقلب من دردي است افزونترازمردن
هردم زعشق تو خون جگرخوردن
پاكي عشق تو يك شعرناگفته
شعري كه هربيتش درسوزدل خفته
آواره درخويشم , سرخورده تدبير
هربند قلب من با عشق تو درگير
خوبم دوچشم تو ترسيم يك روياست
احساس پاك تو پرشورترازدرياست
تو حرمتي والا برآتش عشقي
تو بهترين تعبير برخواب يك عشقي
حسرت به وصل تو يك حسرت باقي است
درهجرتو جانم هرلحظه ام فاني است .....

تو در كنارم هستي و من دارم آب ميشوم
از حس دوست داشتن و خواستن تو
تو نگاهم ميكني اما بي تفاوت
اما من در همه ذرات وجودت خودم را گم ميكنم
اين حس تازه و گنگ وجودم را به يكباره آتش مي زند
هوا گرم است و من گرمتر از هميشه
در آتش نگاهت خودم را ذوب مي كنم
كاش حالم را مي فهميدي
كاش مي توانستم از ته قلبم فريادت كنم
و بگويم
.......... به دستهايت تشنه ام .........

 

این آخرین پستی هست که دارم برای او مینویسم ...

دیگه ازش نمی نویسم ...  چون اون خواستش .. منم مثل همیشه گفتم : چشم

و    هنر آن است که بمیری پیش از آن که بمیراندت

 

 

هنر ان است که بمیری   پیش از ان که بمیراندت


عاشقی را در ازای کودکی مان می خریدیم
در ازای عمرمان که رفته بر باد درد هجران می خریدیم
من برای با تو بودن از همه دنیا گذشتم
تو برای ترک یک من با همه مردم نشستی

همین ..

من را چه شده ؟  

مرگ پروانه...

تقصير شما كه نيست من كم دارم

بيماري عشق نامنظم دارم

يك روز خوشم از ته دل مي خندم

يك روز عزادارم و ماتم دارم

دكتر!به همين سادگيا نسخه نپيچ

من يك مرض مزمن مبهم دارم

يك جور جنون مسري ادواري

حساسيتي خاص به عالم دارم

حساسيتي خاص به روياي بهشت

وقصه بي اساس ادم دارم

من مساله ام اب و لباس و نان نيست

از اين سه قلم جنس زيادم دارم

بي درد مرفهم به قول مردم

دكتر!بخورم؟خودم كمي سم دارم

من مطمئنم براي اين كارم هم

حتي دو سه تا دليل محكم دارم

يك:خستگي مفرط و دو:دلزدگي

سوم و مهمتر اينكه من دل دارم..

هي از خودم از عشق بدم مي ايد

من چم شده دكتر؟مرض غم دارم؟

هرروز سرم دور خودم مي چرخد

سردرد و تهوع و کمي تب دارم

دكتر بنويس!مهر كن !امضا كن!

من طاقت ..من طاقت..من كم دارم

هرروز سرم،دلم،خودم،پاهايم

هرروز سرم،دلم،ندارم ..دارم..

دكتر!بزنم؟تيغ كه اينجا كم نيست

دكتر!بخورم؟خودم كمي سم دارم

 

 

اگر تو نبودي....

‌‌‌‌ِِِِ

می دونم انتظاری بس عبث در دلم می پرورونم …. انتظار موندن ..

ولی داره میره … منم دارم میرم  Lچه کار کنم از دستت خانومی؟

تقدیم به کسی که منو .......

مرگ پروانه

اگر تو نبوديِ
کدام واژه مرا تا عروج ما ميبرد؟
اگر تو نبودي سلام را که با لبخند پاسخ مي داد؟
نگاه منتظرم راه بر نگاه که مي بست؟
ز پشت پنجره چشمان من که را مي جست؟
اگر تونبودي فضاي خاطره ام عطر ياد که را داشت؟
سراي خاطره ام رازدار که بود؟
اگر تو نبودي دلم هواي که مي کرد؟
سفر به ياد که آغاز ميتوانستم؟
کدام واژه به جاي تو ورد لب مي شد؟
اگر تو نبودي دل غمديده را چه کس ميبرد؟
کدام خنده مرا جان تازه اي ميداد؟
کدام شرم نجيبانه آتشم ميزد؟
کدام بغض غريبانه گريه سر ميداد؟
اگر تو نبودي به شوق که آغاز مي توانستم؟
به کوي که پرواز مي توانستم؟
تو را به هق هق آرام وبيصدا سوگند بمان
بمان که گر تو بماني بهار خواهد ماند
بمان بهانه بودن بمان دليل سرودن
بمان اميد شکفتن که گر تو بماني
دوباره خواهم ماند دوباره خواهم خواند
بمان که من به شوق بودن با تو
به آفتاب روشن فردا سلام خواهم داد
بمان که گر تو بماني اميد خواهد ماند.

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان.....


مهوشان راعهد ثابت نیست ار بنگری 

                       کوهکن جان کند وشیرین گشت با اغیار یار

دوباره ياد نگاهت خرمن وجودم را به آتش کشيد.دوباره از عشق تو سوختم و چون ققنوس دوباره از خاکستر عشقت متولد شدم.اين چه نيروی عجيبی است که خدا در وجودمان قرار داده است؟چگونه يک نگاه تو،تمام وجودم را زيرورو می کند و مرا آنچنان دگرگون می کند که خود می مانم!چگونه يک بوسه در سردترين هوای زمستان مرا گرم می کند و چگونه سياهی چشمانت مرا درون يک زندان می اندازد و اسيرم می کند؟!چگونه در آغوش گرفتن تو تمام وجودم را از خواستن لبريز می کند؟چگونه گذاشتن سر به شانه ات مرا سرشار از آرامشی ژرف می کند؟تو نمی دانی!تو نمی دانی وقتی صدايم می کنی اين قلب در اين سينه چه می کند!تو نمی دانی که چگونه تشنه ی يک جان گفتنت هستم.تو نمی دانی با نگاهت با من چه کردی!تو نمی دانی چگونه بهت دلبستم!آنگونه که هيچ کودکی حتی بر مادر خويش چنين دل نبست.تو نمی دانی زندگی بی تو چقدر بی لطف و بی معنی است و چقدر پسرهای ديکر در مقابل تو احمق به نظر می آيند.تو که مرا نقض کردی در نظر نگرفتی که من به خاطرت هرکاری لازم باشد می کنم حتی گذشتن از اين جسم بی ارزش! کاش می فهميدی که روح من ديگر باکره نيست و کاش می دانستی نيمه ام هستی و کاش می دانستی مرا توان دوری از نيمه ام نيست!کاش می دانستی که بهت معتاد شده ام و کاش می دانستی که همه جا،همه وقت،همه کس،تو را به يادم می آورند حتی عدد زیبای 2؛ دوتا!! چه ساده عاشقت شدم.با يک نگاه!آخرستاره شب های تنهایی من،عاشقی با يک نگاه است و من هم شيقته ات شدم و هم عاشقت!به ياد داری؟

زندگی خيلی سخت شده،لحظه های بی تو بودن می گذرد اما به سختی. با عذاب دادن روح عصیان زده من !!
يک روزی هميشه منتظرت بودم،هميشه...هنوز هم چشم به راهت هستم .

ای يار،نيستی ببينی به جرم عاشقی محکومم کردند و مرا به دار آويختند فقط به خاطر عشق تو!گفتند:يا عاشق نباش و يا بمير! مرگ به از بی تو بودن باشد...گفتم:خواهم مرد
و آنها مرا کشتند.چه جرم بزرگی!عاشقی!!اما اگر تو با من باشی از اين دنيا هيچ چيز نمی خواهم،چون تو، خودت بهشتی و خدايی و عشقی و لذتی و ثروتی و محبتی.

در دلم آرزوی آمدنت می ميرد رفته ای اينک،اما آيا باز می گردی؟ چه تمنای محالی دارم خنده ام می گيرد!
عشق،معجون غريبی ست!مرا تا بی نهايت برد، مرا تا عرش برد و يکدفعه بر زمين کوبيد!می هم اين هذيان امشبم را با نام زيبا و دل انگيزت به پايان برسانم.مشق امشبم نام زيبای توست،3 خط.....

 فقط نامت!


کاش نری حتی از این خانه!!!

داداش جواد ما ...

چرا گرفته؟ دلت مثل اینکه تنهایی

                                  چقدر هم تنها ...............

 فکر می کنم دچار آن رگ پنهان هستی شده ای

                                            دچار یعنی عاشق .............

و فکر کن که چه تنهاست اگر که ماهی کوچک

                                                      دچار آبی بیکران باشد.

کسی نیست بیا زندگی را بدزدیم

                            آنوقت میان دو دیدار قسمت کنیم

                                                                    سهراب ....

سلام من جواد ، یه جوون تنهام ...........منتظر باشین بر می گردم.

«اینم از داداش جواد ما .. »

 شب خوش و خواب های خوب ببینید ....

گزارش یک سفر .....

عالم ازما نغمه پرداز است و خاموشيم ما                           
                       مردم ازماهوشيارند و مدهوشيم ما

هيچکس مارا نسپارد به خاطر اي عجب
                       ياد عالم ميکنيم اما فراموشيم ما

درد من را نیست درمان الغیاث ...

----------------------------------------------------------------------

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

                     ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت

گل بخندید که از راست نرنجیم ولی

                      هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت

-------------------------------------------------------------------- کویر نمک

شاعر نیم و شعر ندانم که چه باشد

                            من مرثیه خوان دل دیوانه خویشم

--------------------------------------------------------------------

هموطن نه شاعرم من نه ادیبم

                             اهل آوازم و تو دیار غربت یه غریبم

بزارین منم بخونم واستون ترانه ام رو                

        که یه سال سیل برده پی و سقف خانه ام رو

این کویر دل تنهای من اســــت ....

تپه های شنی با وزش باد جابجا میشوند .....

ولی صحرا ؛ همیشه صحرا باقی میماند....

و این است افسانه عشق .. 

 چشم را باید بست ء خاطره دریاداست

شب فقط می دونه که من

                                        چقده عاشقت هستم   

 شب تنها مونس من

                                     وقتی از یاد تو مستم

شبای من توی غربت شب یلداست ....

خداوندا  .............

 

خداوندا  ...........

 مدتهاست که برایت نامه ای ننوشته ام ...

 خوب خودت خواستی ...

 چرا آن آخری را از زیر فرش برنداشتی و نخواندی ؟

 نکند دیگر تو هم از دستم خسته شده ای  ؟!  نمی دانم ...

 روز به روز بیشتر از تو دور می شوم ...

 راه را گم کردم گویا ... و خودم را نیز همینطور ...

 هنوز در پیچ و خم نادانسته هایم پرسه می زنم ...

 نمی دانم كه هستم چه هستم و چرا بايد باشم  و اصلا به كجا بايد برسم ! 

 روزها میگذرند ... حس میکنم به انتها نزدیکتر شدم ...

 هر روز تنها تر می شوم و این تنهایی تاریک و تلخ مرا هیچکس درک نمی کند ...

 خسته از این ر اه بی پایان ...

 خسته و رنگ پریده از وحشت بی تو بودن ...

 هنوز در گیر و دار احساسم دست و پا می زنم ...

 اما نه ...

 میدانم که هنوز سقوط نکرده ام ....

 می دانم آنجایی ... آن بالا  ...

 مرا می بینی و منتظر فرصتی هستی که دوباره بیایی پایین به پیشم ...

 هنوز هم  شب ها وقتی غرق می شوم توی خواب شاید بیایی کنارم  ...

 

 خداوندا ...

 من راه حلی برای این دلتنگی مرگ آور پیدا نکرده ام ...

 مشکل است پیمودن مسیر وقتی مقصد را ندانی ...

 دستم رابگیر ...

 راه را بر من بنمای ...

 کمکم کن ........................................

 

باز نمی دونم امروز چه مرگمه ...

 

 

 

 

  

سلام   .......................  من آمدم

ديروز چه شوقی داشتم

برای آنچه امروز در دستان من است !!!

و اينک لبريز انتظارم

برای  فردايی  که نمی‌دانم ...؟؟؟؟؟؟؟؟؟

  روزهای تکراری ...  روزهای بی خبری ... روزهای تنهایی و سکوت ... روزهای ...  بهاری !!  تنها فايده ی اين بهار خوابيدن هياهوی سر سام آ ور شب عيد خيابان هاست و تعطيلات کوتاه سيزده روزه اش و بس ! وقتی عقربه ها با هم مسابقه گذاشته اند و شرط بسته اند که نيايی و تو هم نمی آيی چرا مثل يک نوار تکراری بخوانم از زيبايی بهار و گل و پروانه و دشت و شکوفه !؟  وقتی آدم برفی ها بی مرثيه خوان می ميرند و تو باز هم نمی آيی چرا به شور و نو شدن بينديشم !؟  من از دست نيامدن هايت خسته می شوم آخر روزی ...  من از دست تو و اين بهاری که بی تو با من بی حوصله هی  دالی می کند و میرود تا سيصد و اندی روز ديگر دوباره بيايد و مرا حرص بدهد خسته می شوم آخر روزی ... بيست و سه سال تمام نيامدی ، ديگر اگر بيايی هم نمی شناسمت ، اما بيا ... حتی اگر شده نا شناس ، حتی اگر شده برای چند لحظه ...

موج زمان می گذرد و ما را به همراه می برد و هرگز منتظر نمی شود که درخت شادمانی بشر لحظه ای به روی آن ريشه دواند. مائيم که در اين امواج بيکران غوطه وريم و هر لحظه بيم شکستن کشتيمان و غرق شدنمان می رود . موقع به پايان رسيدن اين روزگار ناپايدار هم فرا خواهد رسيد ... بیش از این مرا چشم به راه مگذار ...

 

 پس تو کجای این روز و شبی ؟

 شهر تو کجای اين زمين بود

 اين همه دور؟

 تمام مردم ايستگاه می شناسندم

 بس که من هر روز شاخه گلی به دست

 به دنبال مهربانی تو

 هی طول قطار را رفتم و آمدم

 بس که من هی نام تو به لب،

 گوشه و کنار

 سراغ نشانی کوچکی از تو بودم

 پس تو کی از اين سفر می آيی؟

                                                                  یک چشم انتظار .............

چرا عاشق نباشم ؟؟؟؟؟؟

سلام ، خوبید؟ سال نو همتون مبارک ...دلم برای همه تنگ شده بود

 با  خودم قرار گذاشته بودم تا اواسط فروردین چیزی ننویسم ...  اما خوب .. یه کامنت از کلئوپاترا منو مجبور به نوشتن کرد ... ببینید چی نوشته:

چهارشنبه 26 اسفند1383 ساعت: 19:42 توسط:کلئوپاترا  
سلام...میخواستم بهت بگم اگه یه روز بفهمی اونی رو که این همه دوس داری لیاقتشو نداره چی کار میکنی؟؟؟؟؟
دلم دارد سر بازی,تو کودک نیستی مردی
چرا گرد سرای من چنین بیهوده میگردی؟
از آن ترسم که کودک وار بر خاکت بیفشانم
نیندیشم که در دستم شراب خانه پروردی
من ان سیاره صد سال نوری دور از ذستم
به بال مرغکان سویم چرا میل سفر کردی؟
ایمیل: وب سایت: حذف این نظر

راستش خیلی خیلی جواب براش دارم اما.... به نظرم این چند بیت شعر کل مطلب رو برسونه :

من می دانم که شبی عمرم به پایان میرسد   
                         
                              نوبت خاموشی من سهل و آسان می رسد

                                                  من كه مي دانم كه تا سرگرم بزم و مستي ام

                                                                               مرگ ويرانگر چه بي رحم و شتابان مي رسد

                                            پس چرا عاشق نباشم ؟

 پس چرا عاشق نباشم من كه مي دانم:

                   به دنيا اعتباري نيست نيست  

                                               بين مرگ وآدمي قول و قراري نيست نيست

     من كه مي دانم اجل نا خوانده و بيدادگر   سر زده مي آيد و راه فراري نيست نيست

     پس چرا.......پس چرا عاشق نباشم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

همین  فکر کنم کافی باشه ؟ نه ؟

شب وروز خوبی داشته باشید  ..     فعلا

عید آمدو ما ..... !!!

eyd hamee mobarak  

عید شما مبارک

 

و.....!!!!!

 

سنگ لازم نيست؛

        آنقدر از طعنه های شما ترك خورده ايم


                                  كه براي شكستنمان تلنگري  كافيست ...

                  

                                                                               عروسک

دو تا چشم سياه داري ...

ديشب يه هويي دلم گرفت ، رفتم كنار آسمون ، فرياد زدم يا تو بيا ، يا من و پيشت برسون ...

      نشستم پشت كامپيوتر ، نمي دونم چي شد !!! يه هو رفتم سراغ چشمات ، روي تنهافايلي كه اسمش MY LOVE گذاشته بودم كليك كردم ... باز اون نگاه هميشگيت كه مث يه درياي بزرگ موج ورمي داره و رو مي پاشه رو گونه هاي من و من و با خودش مي بره به ته درياهاي دور ، اونجا كه هميشه با مني اما فقط توي رويا ؛ خواستم داد بزنم گله كنم ، گلوم ياري نداد ، آخه گله اي نداشتم ، هرچي بود ... حراس بود از نداشتنت و حسرت از داشتنت ؛ فقط يه بيت تونستم زمزمه كنم ، اونم اين بود

 دو تاچشم سياه داري ... دو تا موي رها داري

 نمي دونم چي شدمث هميشه وقتي چشام يادش مي افته كه گونه هام خشك شده يادبغزترك خورده ي صداي فريدون افتادم ... ليست آهنگامو باز كردم ، فريدون فروغي – كنسرت كيش ، و بعد از يه عالمه نت هاي جور واجور صداي بارون خوردش رو شنيدم ، انگار بوي بارون ديشب رو از لابه لاي پنجره برام باز زنده مي كرد ، به چشمات كه مث دوتا مرواريد مي درخشيدن نگاه كردم و باهاش همه ي دردمو فرياد كشيدم ...

دو تا چشم سياه داري ، دو تا موي رها داري

تو اون چشات چيا داري ؟؟؟ بلا داري بلا داري ...

از ته دل يه آهي كشيدم ، انگار همه ي غصه رو با خودش آورد بالا ، درست توي گلوم و برام شد يه بغز تلخ عين بغزاي قناريا توي شعرام ...

توي سينت صفا داري ، توي قلبت وفا داري

صف عشاق بدبخت و از اينجا تا كجا داري ...؟

 به يكي از واژه هاي فراموش شده ي اين روزا رسيدم ، وفا ؟؟؟ يه پوز خند مسخره زدم به خودم ، به دلم ، به سادگي ام ، به وفا ؛ با خودم گفتم كاش فريدونم اينجا مث فرهاد وقتي تو ترانه ي تو هم با من نبودي ، بعد از وقتي كه گفت ساده دل بودم ... كه مي پنداشتم دستان نااهل تو بايد مث هر عاشق رها باشد ؛ روي سن پوزخندي زد ، لبخندي از روي تمسخر مي زد ؛ كه يه هو خودمو توي ديشب تو لابه لاي ماشينا ديدم وقتي با يه گلو پر از حسرت داد مي كشيدم : در حسرت ديدار تو آواره ترينم وانگاري از اين صف عشاق بدبخت ، بدبخت ترينشون من بودم ... 

به يك دم مي كشي ما رو ، به يك دم زنده مي سازي

رقابت با خدا داري ، دو تا چشم ، دو تا چشم ، دو تا چشم سياه داري ...

 از وقتي كه يادم مي ياد هميشه من و كشتي و كشتي ، و انگار وقتي زنده كردي فقط براي اين بوده كه بازم بكشي و بكشي ... ؛ سينم حال اومد وقتي خوند رقابت با خدا داري ... يادم افتاد از ترانه ي نماز ، وقتي هميشه باهاش داد مي زنم من نمازم تو رو هر روز ديدنه ، خدا ناراحت نشه ، من خدارو هم توي همون دوتاچشم سياه ديدم ...

 نظرداري نظر داري ، نظر با پوستين پوش حقيري مث ما داري

نگاه كن بااين همه رندي ... رفاقت با كيا داري !!!

 حس كردم اين ترانه هم با من غريبه ست ، انگار اونم من و يادش رفت ... نه فريدون شعرو مي گم ،

آخه هر چي فكركردم از اين نظر داري يادم نيومد ! جز اون خيلي وقت پيشا ...

 نظرداري نظرداري ، خبر داري خبر داري

خبر داري كه اين دنياهمش رنگه ؟؟؟

همش خونه همش جنگه ... نمي دوني كه گاهي زندگي ننگه

نمي بيني نمي بيني ؟؟؟ كه دست افشان و پاكوبان و خرسندم !

نمي بيني كه مي خندم !!! نمي بيني دلم تنگه ...

 ياد دلواپسي هاي هميشگيم واسه چشمات افتادم ، ياد اون روز كه برات گفتم ... دنياي ما بزرگه پر از شغال و گرگه و باز تو انگار نفهميدي هق هق دلواپسي هامو ، و حتي نخواستي اونا رو با يه جمله ي كوچولو از من بگيري ... يه دفه اون خوند آخ نمي بيني دلم تنگه و من نخوندم ، انگاري غرق اشك شده بودم ، آه و ماه و بعد همش گله از چشماي نازت و مي و مي خونه ات و ...

 تو اين درياي چشمون سياه رو پس چرا داري ؟

دو تا چشم ، دو تا چشم ، دو تا چشم سياه داري ...

مي خانه اگر ساقي صاحب نظري داشت ،

مي خواري و مستي ره و رسم دگري داشت 

من آن خزان زده برگم ، كه باغبان طبيعت

برون فكنده زگلشن ، به جرم چهره ي زردم !!!

 دو تا چشم سياه  داري ... دو تا موي رها داري ...

 كاش آخر اين نامه بهم نخندي چون همش يه ترانه از اون همه دلتنگي و حسرت و دلواپسي بود........

 یادم نمی یاد تو کدوم وبلاگ خوندم .. ولی ...  کجایی نامرد ....

 

خدایا کاری کن که حرفمو بد نفهمن......

 

یک نکته....

آقا یک نکته خیلی مهم ... اگه کلاهتون افتاد طرف دانشگاه تربت جام ...یا اگه داشتید از بی دانشگاهی میمردید ...جون ما سراغ دانشگاه تربت نرید ... واـــــــــــــیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی خدا چه سایت مزخرفی داره دانشگاش  

دیریست  که دلدار پیامی نفرستاد ......

 

سلام  خوبید؟ دلم خیلی براتون  تنگ شده بود ...  امروز می خوام یک فیلم نامه توپ براتون تعریف کنم..  خوب گوش کنید ..

 سناریو برای یک زندگی:

صحنه اول/شب/ گذشته:

تو زندگی آدما یک روزهایی هست که احساس می کنی که باید با یک نفر حرف بزنی ..میری و می گردی و  یک نفر غریبه رو پیدا میکنی ..کاری که هر چند وقتته ..شروع میکنی به چت :

 تو:سلام

اون:سلام

تو:خوبی؟

اون: ممنون تو چه طوری؟

.........

و اینجوری با هم آشنا میشید ... تو دیدیش ولی اون ... خیلی دلش می خواد ببیندت ..ولی تو که تو این ۲۳ سال زندگیت دم لای تله هیچ کس ندادی ؛مقاومت میکنی .. نه  ...

ولی خوب ، هم تو می دونی که الکی داری زور می زنی هم اون به پیروزیش تو این نبردنابرابر اطمینان داره.. تسلیم میشی فقط یک نگاه ....لعنت به اون چشماش ..لعنت ...  نـــــــــــــــــــــه من نمیخوام ...

واین نگاه اول ....

فلاش بک:

یادش به خیر ..تو نوجوونی به تو  ودوستت مهدی میگفتن :پیغمبر.. میدونی چرا؟ چون ما ۲ تا تنها کسایی بودیم  که مشکلات عشقی تمام بچه های دیبرستان رو حل میکردیم و برای همه نامه های عاشقانه می نوشتیم و...

 زمان: حال /مکان؛ لامکان:

تو عاشق شدی ...؟؟؟؟؟؟؟؟  خودت هم نمی دونی .... با این که مثلا با تجربه ای!!!!!

دوباره فکر می کنی ... نه ..چرانه؟؟؟ مگه تو با بقیه فرق داری؟

 سعی می کنی .. تجربه های تلخ گذشته .. .نههههههههههههههههههههههههههههههههههههه ...

ولی چرا این بار تو شکست می خوری و بهش موضوع رو می گی ...

تو:سلام

اون :سلام

تو: اتفاقی افتاده ؟

اون: نه میشه یک در خواست بکنم؟

تو:آره عزیز حتما

اون : منو فراموش کن

تو: چرا؟؟؟

تو :چــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرا؟؟؟؟؟؟؟ الو ....  الو ..

بهت زده میمونی ... چرا آخه؟؟؟؟  به چه علت ؟؟؟ برای چی؟

سردرد قدیمی دوباره به سراغت می یاد و تو رو یاد گذشته هات میندازه گذشته هایی که شاید اصلا دوست نداری بهش فکر کنی ...

واین آغاز  ماجراست.....                                                                                                                      و تو هنوزمنتظر شنیدن یک جواب میمونی  ...چـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرا؟؟؟؟؟؟؟؟؟

کـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــات /تمام

من تو یک ماه تمام زندگی رو تجربه کردم ...  خام بودم ..پخته شدم ... و سوختم .

فکر کردم برد با من بود چون دل باختم

هیچ می دانی چه کردم ؟ کار دل را ساختم 

عشق بازی را ندانستم قماری مشکل است

تا نشستم روبروی یار خود را باختم .. .

 

 

اولین سلام تو 23 سالگی  ..

سلام خوبید ؟ عید همه مبارک

من نمی دونم  چی بگم ..   بابا شما ها چقدر مهربونید ... به خدا فقط خجالت برام مونده .. خیلی ها برام پیام تبریک فرستادن .. خیلی ها که انتظارش رو نداشتم ..  از همه ممنون  

همه تون رو دوست دارم .. .قول هم می دم جبران کنم ... 

 

اینم یک کارت با حال و..

و من به دنیا آمدم ....

سلام  .. 

فقط می تونم بگم تولدم مبارک !!!!

تنها و تنها ... 

۲۲سالم شد .از امشب ساعت ۱۲ ...  ۱ بهمن و ۲۲ سال خاطره

۲۲ سال .... خدایا من رو چرا ؟؟؟

خدایا کاری کن بد نفهمنم

فدای همه ..یک پسر کوچیک ۲۲ ساله